Een tijdje geleden stond Tessy, die ik ken van een vorige werkgever, in een tijdschrift met een verhaal over haar praktijk 'De Boesboom'. Dat had ze gedeeld op facebook. Als bomenliefhebber vroeg ik me natuurlijk af wat voor een boom dat was, een boesboom. Op het internet vond ik nergens iets. Dus maar aan Tessy zelf gevraagd. Tessy begon de afgelopen jaren te werken als coach voor mensen met vragen over hun kinderen, relatie, werk.... En ze helpt die problemen op te lossen, zodat de mensen die bij haar terecht komen  door de bomen het bos weer zien. Het woord boes betekent blijkbaar ook 'schommel' en dat is wat Tessy erin hoort. Als kind heeft ze uren in een schommel gespeeld. Als je schommelt, breng je dingen in beweging. Dat doe je ook als je je problemen actief aanpakt. Ik genoot van Tessy's verhaal. Daarom deel ik ook graag haar website, kijk er eens rond als je denkt dat jij dingen in beweging wil zetten om je leven beter te maken. Wie weet? https://www.deboesboom.be

In eigen gemeente: een dreef vol bijna 100 jaar oude, hoge perebomen. Dubbele Flip. En deze lente sneeuwde en vroor het al meer dan de afgelopen winters. Het vries, vroor, en zal nog vriezen... maar de bloesem is er, nét.

.De stammen, dik en vol reliëf. Fantastisch om zien, ook al zijn sommige bomen er niet zo goed aan toe.

Gisteren liep ik erdoor en binnen een paar dagen ga ik weer kijken... Erfgoed.

Zulke dikke, hoge perebomen zie je zelden.

Vlakbij ook een eeuwenoude beukendreef met een wild bloementapijt ernaast.

Dreven: architectuur en natuur in 1 klap. Als ik koningin was, ik legde ze overal aan. Waar wacht je nog op Mathilde? Dit zijn Double Philippe's. Maar een slimme vrouw is er meer dan 'double' waard. 

Wie het vroeger tot op een postzegel schopte, was bijzonder of koning. Deze Schot van geboorte was het eerste.

John kwam in de VS terecht, trok te voet het hele land door en zorgde ervoor dat grote stukken wildernis zijn bewaard. Vooral in Californië. Hij overtuigde presidenten van de nood om gebieden te beschermen. Wist lang geleden al dat mensen wildernis nodig hebben, ook al denken ze dat ze zonder kunnen... ​

Hier zie je een groepje voor de stam van één boom... Muir met baard in het midden, president Roosevelt, wat breder, met bril zie je links van hem.

Van Pacific Dogwood, een soort Cornus, vind je in het wild heuse bomen. Ik zag ze voor het eerst in Yosemite National Park in Californië.  Klein of groot: allemaal stelen ze de show.

Het Arboretum van Wespelaar. 
20 hectare prachtige, piekfijn verzorgde bomenverzameling, met op dit moment lentebloeiers. Boek je bezoek:
https://www.arboretumwespelaar.be

Op Youtube vond ik deze interessante webinar van professor Martin Hermy, over welke bomen planten in je tuin voor de toekomst. Ik stak ervan op dat er bij ons maar een goeie dertigtal boomsoorten inheems zijn. Maar dat hoeft geen probleem te zijn. 
www.youtube.com/watch?v=-r0uE8OUOCo

Nu de voorjaarsstorm buiten driest tekeer gaat, lees ik in het boek van professor emeritus Martin Hermy van de KU Leuven - De juiste boom voor elke tuin. Best pittige lectuur voor een niet bioloog als ik, maar juist daarom interessant, en dat doet doordenken.  
Lekker binnen achter het raam, op de eerste verdieping, met zicht op de straat, waar alles beweegt, met vlagen woest. Zodat er ongetwijfeld ergens hier te lande wel eens een boom op een auto zou kunnen vallen, of erger, op een wandelaar. Wat trouwens al gebeurde, eergisteren. En dan gaan er altijd weer stemmen op om bomen weg te halen, langs wegen, in parken, in tuinen.

Ik lees:
"Voor één eik met een doorsnede van 100 cm zul je 400 eiken met een diameter van 7 cm moeten planten om de zelfde ecoysteemopbrengsten te benaderen." Dat haalt Hermy zelf dan weer uit 'Henry Kuppen, (Terra Nostra, 2017).

Maar waar hij het heeft over 'ecosysteemopbrengsten' en nut, denk ik ook aan de pracht van een eik met een doorsnede van 100 cm.  Dat is een kunstwerk. En kunst moet je koesteren. Ook al staat dat kunstwerk al eens wat in de weg.
Wie prachtige bomen laat weghalen, omdat ze in de weg staan, moet weer een heel mensenleven of langer wachten om in de tuin, in het park, op het plein opnieuw zo'n kunstwerk van die omvang te kunnen zien. Terwijl die storm meestal na een dag of twee voorbij is. Even binnenblijven. Moét je wandelen bij windkracht negen? Ga je àlle bomen die in de weg staan, 'gevaar'lijk' zijn, weghalen?

 Ben je van plan morgen zelf een nieuwe boom te planten: denk er dan goed over na 'waar'. Zodat hij kan blijven staan. Een boom draagt geen sneakers. Hij kan niet weglopen om te schuilen bij windkracht tien, of even uit de weg gaan staan als je er een carport vlakbij bouwt. En één boom is nog wat anders dan een bos. Oerbossen zijn kathedralen van de natuur. Pure kunst, met alle bomen erin aparte kunstwerken. Koester ze.
Terug naar dat woord 'ecosysteemopbrengst' dat hij aanhaalde. Dat is in deze tijden van CO2 - en klimaatopverandering wel heel relevant: een boom van circa 4 cm diameter en 5 jaar oud stockeert ongeveer 500 keer minder koolstof  dan een boom met een diameter van 60 cm die circa 70 jaar oud is. De media hebben de mond vol van klimaatneutraal worden. Koolstofstockage en opname te vergroten door bos aan te planten. Prima, maar voor elke boom die er omgehakt word, moet ik er dus 500 aanplanten..(want die boompjes zijn niet eens 7 cm diameter dik)..

500 boompjes planten, best veel werk, en veel ruimte voor nodig. Laat maar staan dus, zo'n grote boom, waar het kan, en ik zal wel netjes binnen blijven vandaag. 

 Onze amandelboom is elk jaar de eerste die bloeit. Roze bloemen, kitsch ten top. Daar kan alleen iets zoets van komen. Een boom voor prinsessen en zoetebekken. Eer wij een taart met marsepein kunnen bakken, moeten er nog wat jaren voorbijgaan. Daarom haalde Wim er maar eentje bij de bakker. De sneeuw is weg. De toverhazelaar bloeit nog altijd. En de krokussen? Die zijn helemaal verdwenen. Alles bougeert. 't Is lente.

Amerika en zijn nationale parken: daaraan heb ik fantastische herinneringen.
​In Yellowstone National Park lopen de bizons waar ze willen. En dan sta je in de file, in de sneeuw: ik weet het nog, alsof het gisteren was. De lente kwam er laat, de winter begon er vroeg. Toeristen die een reis naar het westen hadden geboekt, hadden hier niet op gerekend. Uren reden we tussen dennen en sparren, in dit reusachtige park.

 Als gids kwam ik er vaker, en sliep ik op allerlei plekken in het park. Bij Mammoth Hot Springs, in het noorden: in een houten cabin helemaal voor mezelf. 

Op een ochtend deed ik de deur van mijn cabin open, en stond er een bizon vlake ervoor. Niet netjes op afstand zoals hier in het gras.... Die beesten zijn imposant, en razendsnel als ze willen. Je wil ze niet achter je aan. Een gsm bestond nog niet, breakfast delivery kon niet. Het hoofdgebouw was onbereikbaar. Tja, dan maar geen ontbijt zolang dat beest niet weg wilde sjokken.

Daar bij de receptie van het Mammoth Hot Springs hotel ging ik elke keer 's avonds bij aankomst even langs in de prachtige 'map room', met een meterslange en hoge kaart van de VS, uit 15 soorten hout, uit de jaren dertig.

Vlak buiten dit hotel spuit de grote Old Faithful trouw vele liters water de lucht in, zowat om de 70-90 minuten.

In het oude hotel binnen kraakte letterlijk alles. Alles was van hout, behalve de schoorsteen met open haard. Wat een voorrecht om hier te slapen. Buiten liepen de bizons over de parking te dwalen, en binnen verbaasde ik me over hoe al die boomstammetjes zo netjes in mekaar pasten. Mijn toeristen konden hier urenlang zonder mij over de gemarkeerde wandelpaden ronddwalen. Daardoor had ik het makkelijk en kon ik lekker genieten van dit heel aparte gebouw.

Loop je er overdag binnen, dan wemelt het hier van de toeristen. Als je er slaapt kan je 's avonds in een stoel met een boek op de derde verdieping naar beneden kijken, en fantaseren over de andere gasten, over de volgende dagen bij zacht geroezemoes. Ze is in de VS een begrip, de Old Faithful Inn. Architect Robert Reamer ontwierp dit gebouw maar ook de cabins hierboven, de map room in het hotelgebouw, én heel wat andere gebouwen in het park. Hij werd met zijn rustieke stijl die typisch was voor de parken dé vertegenwoordiger bij uitstek van de 'parkitecture'.

En daarom, omwille van die bijzondere houten gebouwen moest Yellowstone in deze 'bomen-blog.

Morgen gaat het dooien. Dus eerst nog maar even een rondje wandelen in Gestel en genieten van het wit. Eerst zagen we zeven hertjes één voor één elegant de weg oversteken. Nummer acht bleef rechts van ons in het bos zonder zijn vrienden achter, Vlak daarna zagen we Kurt oefenen voor de Elfstedentocht, en verder zagen we ook deze kolos van een eik. Kan slechter, zo'n zondagmiddag.