Amerika en zijn nationale parken: daaraan heb ik fantastische herinneringen.
​In Yellowstone National Park lopen de bizons waar ze willen. En dan sta je in de file, in de sneeuw: ik weet het nog, alsof het gisteren was. De lente kwam er laat, de winter begon er vroeg. Toeristen die een reis naar het westen hadden geboekt, hadden hier niet op gerekend. Uren reden we tussen dennen en sparren, in dit reusachtige park.

 Als gids kwam ik er vaker, en sliep ik op allerlei plekken in het park. Bij Mammoth Hot Springs, in het noorden: in een houten cabin helemaal voor mezelf. 

Op een ochtend deed ik de deur van mijn cabin open, en stond er een bizon vlake ervoor. Niet netjes op afstand zoals hier in het gras.... Die beesten zijn imposant, en razendsnel als ze willen. Je wil ze niet achter je aan. Een gsm bestond nog niet, breakfast delivery kon niet. Het hoofdgebouw was onbereikbaar. Tja, dan maar geen ontbijt zolang dat beest niet weg wilde sjokken.

Daar bij de receptie van het Mammoth Hot Springs hotel ging ik elke keer 's avonds bij aankomst even langs in de prachtige 'map room', met een meterslange en hoge kaart van de VS, uit 15 soorten hout, uit de jaren dertig.

Vlak buiten dit hotel spuit de grote Old Faithful trouw vele liters water de lucht in, zowat om de 70-90 minuten.

In het oude hotel binnen kraakte letterlijk alles. Alles was van hout, behalve de schoorsteen met open haard. Wat een voorrecht om hier te slapen. Buiten liepen de bizons over de parking te dwalen, en binnen verbaasde ik me over hoe al die boomstammetjes zo netjes in mekaar pasten. Mijn toeristen konden hier urenlang zonder mij over de gemarkeerde wandelpaden ronddwalen. Daardoor had ik het makkelijk en kon ik lekker genieten van dit heel aparte gebouw.

Loop je er overdag binnen, dan wemelt het hier van de toeristen. Als je er slaapt kan je 's avonds in een stoel met een boek op de derde verdieping naar beneden kijken, en fantaseren over de andere gasten, over de volgende dagen bij zacht geroezemoes. Ze is in de VS een begrip, de Old Faithful Inn. Architect Robert Reamer ontwierp dit gebouw maar ook de cabins hierboven, de map room in het hotelgebouw, én heel wat andere gebouwen in het park. Hij werd met zijn rustieke stijl die typisch was voor de parken dé vertegenwoordiger bij uitstek van de 'parkitecture'.

En daarom, omwille van die bijzondere houten gebouwen moest Yellowstone in deze 'bomen-blog.

Niet zo lang geleden snoeide Wim onze wilgen. Wilgen zijn één van de makkelijkste groeiende bomen, zeker in de buurt van water. Steek je een jonge tak in de grond, dan groeit daar vanzelf een boom uit. Als ik kon vlechten, dan kon ik de vogels in onze tuin ook op deze manier voederen.  Lijkt niet moeilijk. Ik heb alvast twee vlechters in de buurt gevonden, nu nog wachten tot ze workshops kunnen en mogen geven vlecht ik ooit nog een wasmand. Veel mooier dan plastic. En wist je dat wilgen de grondstof leveren voor aspirines? Heb ik ook nog niet zo heel lang geleden ontdekt.

We hebben één kip, die luistert naar de naam Marva. Sommigen kennen die zangeres nog van haar nummer : 'k Voel mij vandaag zo hoemparapapaa, hoemparapapaaa, hoemparapapero, 'k voel mij vandaag zo hoemparapa paaa, hoemparapapaaa door jou.... Eigenlijk is het : we hebben nog één kip, want haar zusjes Beyoncé en Rihanna gaven de geest, door toedoen van brutale beesten die het op hen gemunt hadden en bloederige taferelen aanrichtten. Dus heeft Marva het erf alleen. Het is er alle seizoenen goed toeven, maar in de herfst extra kleurrijk, dankzij iets wat officieel een boom is, maar in de praktijk er meer uitziet als een struik... Marva ziet u niet. Ze wil anoniem blijven. Maar haar huis, dat is zonder twijfel niet van een struik, maar van bomen gemaakt...