In Herentals is al een hele tijd wat te doen over de eikendreef aan het begijnhof. De stad wil die bomen laten kappen en vervangen door jonge boompjes. Maar niet alle eiken zijn er slecht aan toe. Storm Eunice van 2 dagen geleden zorgde niet eens voor schade. Geloof me: ik zag véél afgeknakte bomen onderweg in de provincie. Maar mogen deze blijven staan? 'Save the dreef dus'. Om te laten zien dat we't menen, liepen we mee in de mars to 'save the dreef'. Het was nat, alle kleuren paraplu's liepen met hun mensen door de stad.

Zomaar te spotten in Herentals

Tijd voor kunst, en een uitstap naar Brussel binnenkort. Op 20 januari opende fototentoonstelling: "In the shadow of trees", in het kader van PhotoBrussels Festival 06.. Als bomenliefhebber stel ik keer op keer vast dat bomen amper op foto te vatten zijn. Hun pracht, hun kracht: er blijft meestal weinig van over op beeld. Tenminste: op mijn beelden. Ik heb best wat boeken met prachtige bomenfoto's, maar niets zo goed als het origineel.

Voor deze expo heb ik tot 26 maart tijd. De ideale aanleiding om nog eens in Brussel rond te dwalen. En me gewoon laten verrassen. Zalig. Wie mee wil geeft, maar een seintje. Maar alleen kan ook: ik houd van alleen ronddwalen en ontdekken, van toevallige ontmoetingen.

Eén ding is zeker: er zal minder volk zijn dan op de Hockney tentoonstelling waar je niet eens rustig naar de schilderijen kon kijken zonder dat er anderen rondom, achter en voor je stonden. Waarom wil iedereen altijd naar massa-evenementen? Waarom moet altijd overal alles zo mega zijn? Zijn wij dan zo'n kuddedieren? 
 
Ik bewaar de beste herinneringen aan een bezoek aan een oud meticuleus gerenoveerd kasteeltje in Italië. Mijn vriend en ik alleen met een gids die met een reusachtige sleutel vertrek per vertrek opende. Hij gaf heel kort wat uitleg en trok zich dan discreet terug. Totdat we klaar waren voor een volgend vertrek.Dan draaide hij aan de sleutel van een oude zware deur en konden we een volgende schatkamer ontdekken. 
​
Nog altijd blijft me een fototentoonstelling in Houston bij, op een gestolen moment, tussen het inchecken in een hotel en het avondeten. Niemand in de zalen, en alle tijd om rustig van foto naar foto te dwalen, zolang blijven staan voor een foto als ik wilde. Ik was daar helemaal alleen met beelden uit Utah en Nevada. Prachtige foto's en dito verhalen erbij. Niet over landschappen, maar over mensen wier levens door wat in die landschappen gebeurde, zijn beïnvloed. Tot vandaag heeft die tentoonstelling, die ik per toeval meepikte, een plaatsje in mijn herinneringen. Veel meer dan bezoeken aan het Musée d'Orsay, het Louvre, het Uffizi, de Sixtijnse kapel, het Metropolitan museum, het Rijksmuseum enzovoort, waar altijd het geroezemoes van andere bezoekers mijn ervaring verkleinde. Ooit las ik een jeugdboek over een jongen die zich 's nachts liet insluiten in het Metropolitan museum, er ongemerkt overnachtte. Zalig lijkt me dat: die zalen en kunst helemaal voor jou. Tijd om de ene keer eens die en de andere keer eens dat te ontdekken. Zonder murmelende menigte in de gangen. Natuurlijk weet ik niet meer wie dat boek schreef en wat eigenlijk de draad van het verhaal was, maar dat 'geheim' overnachten in het museum leek me altijd geweldig.

De horror daarentegen: moeten reserveren voor een tijdsslot in een museum. Van x tot x uur. Kunstbeleving laat zich niet vatten in tijdssloten. Dat is alleen maar commercie. Bij een muziekoptreden daarentegen wil ik wél volk. Ah ja. Dat is nu eens écht een groepsding. Hopelijk is dat in 2022 weer mogelijk... spontaan en zonder al te veel regeltjes.Al hoeft een mega ding als Rock Werchter nu ook niet direct, daar zitten zowieso al zoveel regels aan vast, ook zonder Corona. Ietsje kleiner vind ik fijner. Op een muzikale zomer.

Gisteren zakte ik diep in het slijk... en dat was prima. We mochten mee planten op het terrein van Roularta in Roeselare.
Roularta, dat zijn de mensen die Knack maken, Libelle, Flair, Trends, Voetbalmagazine, en meer.  En de mensen die een heus bedrijfsbos planten. Vlakbij de stad. De herfst een somber seizoen? Niet als je mee mag planten. Het was slijkerig, het was barkoud, maar de spirit was er.

​Er waren veel helpende handen, allemaal netjes ontsmet en Covidsafe, en ik vond het inspirerend. Ook presentator, acteur en zanger Wim Opbrouck, blijkbaar, met rode muts, die u hieronder een fotootje ziet nemen. Prachtig initiatief en soepel georganiseerd.  ​15000 bomen/struiken gingen de grond in.

Echte mannen, echte modder.

Ik deed een korte babbel met de mannen van "Meer bomen in Roeselare".  Ze willen een hele bomengordel creëren die allerlei bijzondere plekken en wijken in de stad verbindt. Zodat mensen in het groen kunnen joggen, wandelen, winkelen... en in de schaduw verkoeling vinden op hete dagen. Superidee. hier vind je meer.

Vlaams Minister Zuhal Demir van omgeving kreeg enkele grotere bomen te planten. De burgemeester van Roeselare Kris Declerq (met roze das) hielp, Francis De Nolf van Roularta,  achteraan, met bril was in zijn nopjes. Je zou voor minder, als de plantlijst 19 soorten bevat en scholieren, werknemers, en mensen uit de buurt helpen om die duizenden planten de grond in te krijgen. 

Nog meer bezoek

Met het bedrijf waar ik voor werk, Cochlear, plantten we boompjes in Mechelen. Eéntje voor elke werknemer én voor elke starter sinds maart dit jaar. Sommige mensen, waaronder ik, sponsorden nog wat extra, en dat maakte dus een 200 tal boompjes, zeer enthousiast geplant door ouders en kinderen. Klik hier voor het artikel in Gazet van Antwerpen met een mooie foto van mijn collega Christiane D'hondt. 

Sterrebos in Gent moet weg? Nee, zeggen studenten en ik geef ze gelijk. Ze haalden de afgelopen dagen het nieuws, én terecht, want de bomen zelf kunnen geen lawaai maken en protesteren dat ze weg moeten.

Aan De Pintelaan wil de universiteit een home bouwen, en dus moet dit stuk bos in de stad weg. Velen zijn er tegen, er werden meer dan 10.000 handtekeningen verzameld en het recente studentenprotest haalde zelfs het VRT nieuws. Bouw koten in in lege winkelpanden in het stadscentrum en laat bos een stadslong blijven, denk ik dan. Ik wens studenten Nicolaas Van der Burght en Stan Calwier veel succes met verder protest.. Of bezetting de juiste tactiek is, weet ik niet...maar hun motto  "Waar geen wil is, zijn geen bomen" is helemaal juist.   

De universiteit belooft 'compensatie' door nieuwe bomen te planten, maar je moet minsten 50 jaar wachten voor je wéér een evenwaardig stukje natuur hebt. Dat is lang. Hout vasthouden dus, een gekke uitdrukking - die zoveel wil zeggen als: "hopen en wensen dat er niets misgaat". Voor de ene betekent dat: 'hopen maar dat die bouwvergunning wordt geleverd', en voor de andere 'hopen dat hier niét mag gebouwd worden'.  Voor mij geldt het laatste.

Op 2 oktober in het nieuws: de 95-jarige en haar zoon, prins Charles, planten een boom. Google maar's: "Elizabeth plants a tree" en je zal zien dat ze er al honderden heeft geplant in haar leven, maar dit is de meest recente. 

Go Elizabeth!

De CEO van Colruyt gaat 12 miljoen bomen planten in Congo. Waarom in Congo? Misschien door een rondje brainstormen: Colruyt, Congo… Het had ook Belgie - Brazilïe kunnen zijn. … Of: Colruyt  Colombia… Maar wellicht is er een historische link. Hoed af voor Jef!

"Thank God I'm a country boy", zong John Denver. Maar ik ben een Kempengirl. Einde van de zomer, dan bloeit de heide. Waar je als kind opgroeide, daar ruiken de bomen naar thuis. Als ik dit hieronder zie, dan word ik meteen goedgezind.

Zondagse wandeling

Langs de Kempische heuvelrug waar je nog bijna buitenaardse mierenhopen aantreft. Kijk: daar word ik blij van: