Bonjour 2021! Wandelen op nieuwjaarsdag in Wallonië. Koud maar goedgemutst. Geen familiefeest op deze eerste dag van het nieuwe jaar waarin we nog altijd niet mogen samenkomen aan tafel, dus tijd voor een excursie naar de provincie Namen. Ik hou van bomen, dus ook van Arbre? Staan er bomen in Arbre? Of is die naam gewoon helemaal fout?
We wisten het niet, dus lieten ons verrassen. We gingen ooit al op vakantie in het dorpje ‘Stumm’ (stom voor wie werkelijk geen letter Duits verstaat) in Oostenrijk, en dat dorp was niet zo stom… Maar dit dorp past wellicht bij zijn naam... in Wallonië staan toch overal bomen? We zijn bijna in Arbre als we een paar gigantische velden vol kerstbomen passeren, groeiend naar een volgende kerst toe. Het centrum van Arbre is een kinderzakdoek groot. Op het eerste zicht charmant: huizen in ‘pierre de pays’ oftewel de rustieke stenen typisch voor de Ardennen. Pal op de middag rijden we door de dorpssstraat. Daar staan enkele buren links en rechts van het smalle baantje op veilige afstand van mekaar met champagne te klinken op dit rare nieuwjaar. Verder geen mens te zien. Vlak bij de kerk staat een bord en dat meldt dat hier een wandeling vertrekt van 11 km. Die gaan we maken. Bordjes volgen. Niet te moeilijk voor dag 1 van 2021. De wandeling gaat tot aan de Maas, 2 uur 30 minuten. Dat past prima bij vandaag. Welgeteld 200 meter verder twijfelen we al: is het naar links? Of naar rechts? Hier moet toch een bordje hangen? Nergens iets te zien. Even terugkeren dus. Jawel, we zien een bordje. Naar links… De goeie straat in. En daarna zien we geen énkel bordje meer, maar nog ééns terugdraaien, daar hebben we geen zin in. We gaan toch ook niet meer terug in de tijd, waar we al geweest zijn? Vooruit willen we! We wandelen stug door. Muts op, handen in de handschoenen. want het is fris hier. Fraaie vergezichten, open velden. We lopen vlug. We zijn nu officieel aan het dwalen, ver van huis, dus ver-dwalen. Nu we niet langer zoeken naar bordjes die we niet vinden, is het wandelen fijn. Maar door een bos komen we niet. Gelukkig komt de zon wat later piepen. Bij een grote mast, midden in de velden, ligt een man in zijn auto te slapen. Teveel gedronken gisteren? Of even weg van vrouw en jengelende kinderen, de rust gezocht? In de verte doemt een kerkje op. Dat wordt het nieuwe doel. Er staan zelfs wandelbordjes voor een andere wandeling, in een ander dorp. Die maakt een cirkel, dus volgen we die. Zo bereiken we Lesve. Bij het kerkje hoort een fotogeniek kerkhof met graven waar mensen al rusten sinds 1914, 1952, … En we zien een kasteel onder de kerk. Daar passeren we even later ook. Bij het hek aan de ingang staat op den bordje ‘b&b le sequoia’. En ja, ergens achter het kasteel priemt een hoge boom de lucht in. Grappig, dat we van Arbre naar ‘le Sequoia’ zijn gewandeld. Daarna terug naar Arbre. Na drie uur zijn we weer terug in de Rue du Village. Vlakbij de auto zien we ineens waar het bordje naar links wees: niet naar de straat die we insloegen, maar naar een bijna onzichtbaar paadje, tussen twee huizen in. Geen wonder dat we dit niet zagen: het bordje hing zowat voorbij de afslag. Dat zien we nu, op de terugweg. Dàt was de start van de wandeling die we hadden willen maken. Maakt niet uit. Verkeerd gelopen, maar het jaar goed ingezet. Langs de Maas en statige oude villa’s aan het water met uitzicht op de heuvels en rotsen aan de overkant rijden we terug richting Namen en naar huis. O ja: gisteren was de eerste dag dat het Verenigd Koninkrijk niet langer deel uitmaakte van de Europese Unie. Voorwaar een historische dag. De vraag is of de Engelsen ook niet gaan verdwalen nu… zo helemaal op hun eentje.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Ilse EelenBomen en ik, dat is een love story. Ik woon in Heist op den Berg. Tussen hazelaars, eiken, appelaars, en één sequoia. Archieven
January 2024
Categorieën
All
|