Tijd voor kunst, en een uitstap naar Brussel binnenkort. Op 20 januari opende fototentoonstelling: "In the shadow of trees", in het kader van PhotoBrussels Festival 06.. Als bomenliefhebber stel ik keer op keer vast dat bomen amper op foto te vatten zijn. Hun pracht, hun kracht: er blijft meestal weinig van over op beeld. Tenminste: op mijn beelden. Ik heb best wat boeken met prachtige bomenfoto's, maar niets zo goed als het origineel.
Voor deze expo heb ik tot 26 maart tijd. De ideale aanleiding om nog eens in Brussel rond te dwalen. En me gewoon laten verrassen. Zalig. Wie mee wil geeft, maar een seintje. Maar alleen kan ook: ik houd van alleen ronddwalen en ontdekken, van toevallige ontmoetingen. Eén ding is zeker: er zal minder volk zijn dan op de Hockney tentoonstelling waar je niet eens rustig naar de schilderijen kon kijken zonder dat er anderen rondom, achter en voor je stonden. Waarom wil iedereen altijd naar massa-evenementen? Waarom moet altijd overal alles zo mega zijn? Zijn wij dan zo'n kuddedieren? Ik bewaar de beste herinneringen aan een bezoek aan een oud meticuleus gerenoveerd kasteeltje in Italië. Mijn vriend en ik alleen met een gids die met een reusachtige sleutel vertrek per vertrek opende. Hij gaf heel kort wat uitleg en trok zich dan discreet terug. Totdat we klaar waren voor een volgend vertrek.Dan draaide hij aan de sleutel van een oude zware deur en konden we een volgende schatkamer ontdekken. Nog altijd blijft me een fototentoonstelling in Houston bij, op een gestolen moment, tussen het inchecken in een hotel en het avondeten. Niemand in de zalen, en alle tijd om rustig van foto naar foto te dwalen, zolang blijven staan voor een foto als ik wilde. Ik was daar helemaal alleen met beelden uit Utah en Nevada. Prachtige foto's en dito verhalen erbij. Niet over landschappen, maar over mensen wier levens door wat in die landschappen gebeurde, zijn beïnvloed. Tot vandaag heeft die tentoonstelling, die ik per toeval meepikte, een plaatsje in mijn herinneringen. Veel meer dan bezoeken aan het Musée d'Orsay, het Louvre, het Uffizi, de Sixtijnse kapel, het Metropolitan museum, het Rijksmuseum enzovoort, waar altijd het geroezemoes van andere bezoekers mijn ervaring verkleinde. Ooit las ik een jeugdboek over een jongen die zich 's nachts liet insluiten in het Metropolitan museum, er ongemerkt overnachtte. Zalig lijkt me dat: die zalen en kunst helemaal voor jou. Tijd om de ene keer eens die en de andere keer eens dat te ontdekken. Zonder murmelende menigte in de gangen. Natuurlijk weet ik niet meer wie dat boek schreef en wat eigenlijk de draad van het verhaal was, maar dat 'geheim' overnachten in het museum leek me altijd geweldig. De horror daarentegen: moeten reserveren voor een tijdsslot in een museum. Van x tot x uur. Kunstbeleving laat zich niet vatten in tijdssloten. Dat is alleen maar commercie. Bij een muziekoptreden daarentegen wil ik wél volk. Ah ja. Dat is nu eens écht een groepsding. Hopelijk is dat in 2022 weer mogelijk... spontaan en zonder al te veel regeltjes.Al hoeft een mega ding als Rock Werchter nu ook niet direct, daar zitten zowieso al zoveel regels aan vast, ook zonder Corona. Ietsje kleiner vind ik fijner. Op een muzikale zomer.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Ilse EelenBomen en ik, dat is een love story. Ik woon in Heist op den Berg. Tussen hazelaars, eiken, appelaars, en één sequoia. Archieven
January 2024
Categorieën
All
|